Φάνης
Μαλκίδης
Τα
συνεχιζόμενη ψεύδη για την Κύπρο
Ομιλία
στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας. Λευκωσία-
ημικατεχόμενη Κύπρος. 20 Ιουλίου 2007.
Η
δική μου γενιά, μεγάλωσε με το τραύμα της
εισβολής των Τούρκων ρατσιστών στην
Κύπρο το 1974. Ήταν η πρώτη μας εμπειρία
από τη ζωή, στην οποία μας έφεραν
άνθρωποι τραυματισμένοι από την
προσφυγιά του 1922. Ήταν οι ίδιες εικόνες
που μας περιέγραφαν οι πρόγονοί μας,
γονείς και παππούδες με αυτές που
βλέπαμε στην ασπρόμαυρη τηλεόραση για
την Κύπρο. Πρόσφυγες, αγνοούμενοι,
αιχμάλωτοι, δολοφονίες, ξεριζωμός. Τότε η Ισιδώρα
Ευρυδόγλου αναζητούσε την αδελφή της
μέσω του Ερυθρού Σταυρού και στην Κύπρο
συγγενείς και φίλοι να ψάχνουν
τα ίχνη των νέων Κυπρίων. Οι μνήμες
παρόμοιες και αληθινές, στην Ελλάδα,
στην Κύπρο, στη ξενιτιά. Στην Ελλάδα,
στον Έβρο την ιδιαίτερη μου πατρίδα την
Αλεξανδρούπολη προσφιλή μας πρόσωπα να
δείχνουν την έμπρακτα αλληλεγγύη τους
πολεμώντας, στην τ. Σοβιετική Ένωση οι
Πόντιοι να
εγγράφονται εθελοντές, στον Καναδά και
στις Η.Π.Α άνθρωποι να καταθέτουν τον
οβολό τους αλλά και τον εαυτό τους στην
υπηρεσία αντίστασης στον κατακτητή.
Τα
υπόλοιπα είναι λίγο πολύ- γνωστά.
Οι παλιοί πρόσφυγες από την
Καππαδοκία, τη Θράκη, τον Πόντο, την
Ιωνία βρίσκονται τώρα αλλού, οι
αναζητήσεις του Ελληνικού Ερυθρού
Σταυρού πλέον δεν υπάρχουν, η προσφυγική
περιουσία κατασπαταλήθηκε και από την
άλλη οι πρόσφυγες της Κύπρου
εγκαταλείφθηκαν στις μνήμες τους, οι
συγγενείς των αγνοουμένων έγιναν
γραφικοί, και το ζήτημα της Κύπρου έγινε
συνομιλίες με τον κατακτητή. Στη δική
μας γενιά ειπώθηκαν
πολλά ψέματα που ξεπέρασαν κάθε
προηγούμενο. Και
η Κύπρος έχει την τιμητική της στα
ψέματα. Η εισβολή και η κατοχή έγινε
σχέδια και ψηφίσματα, με αποκορύφωμα το
Ανάν, οι πρόσφυγες μπαλάκι σε κάθε
εκκολαπτόμενο πολιτικό αρχηγό, οι
αγνοούμενοι λεπτό ζήτημα που δεν πρέπει
να δυναμιτίζει τις ελληνοτουρκικές
σχέσεις και οι σχέσεις φιλίας και
συνεργασίες με τους λαούς, συνεστιάσεις,
τραγούδια, χοροί και ενίοτε αθλητικές
συνευρέσεις. Και την ίδια στιγμή η
ανάγκη για την ένταξη της Τουρκίας στην
Ευρωπαϊκή Ένωση. Με κάθε τίμημα, με κάθε
κόστος, λες και θα σταματήσουν αυτόματα
οι καταπιέσεις των λαών που ζουν στην
Τουρκία, οι δολοφονίες, οι φυλακίσεις.
Ποτέ
μα ποτέ δεν ειπώθηκαν τόσα ψέματα σε μία
γενιά όπως η δική μας για την Κύπρο. Ποτέ
μα ποτέ δεν υπήρξαν τόσοι απροκάλυπτοι
και ωμοί εκβιασμοί όπως τώρα,
λες και οι διεθνείς σχέσεις και η
επίλυση των προβλημάτων πρέπει να
λειτουργούν υπό την πίεση του χρόνου και
με εκβιασμούς. Όπως
με το σχέδιο Ανάν, όπου αντί της
προοπτικής της Ευρώπης και των αξιών
της εκβιάστηκε ο Κυπριακός
Ελληνισμός να στηρίξει το ρατσισμό, της
αντιδημοκρατικότητα, την αδικία,
την κατοχή. Η αλήθεια και η πολιτική,
το δίκαιο και η ηθική δεν έχουν θέση στην
Κύπρο, όπως απέδειξε η
τριτοκοσμική οδός της συνδιαλλαγής
με τους κατακτητές, με βάση το
ρατσιστικό «Σχέδιο Ανάν», η ίδια
ακολουθούμενη (αποτυχημένη) οδό τόσων
ετών. Μοναδική ελπίδα ο ελληνικός λαός ο
οποίος έδειξε ότι είναι πολύ μπροστά και έχει τη διάθεση να παλέψει για το
δίκαιο, αποδεικνύοντας ότι είναι άξιος
συνεχιστής της παράδοσης αντίστασης
στην υποταγή, σε αντίθεση με την «ηγεσία
του». Το εθνικό δεν είναι γι' αυτήν το
αληθές…
Το
κείμενο, αφιερώνεται στους συμπατριώτες
μου, Χριστόδουλο Δοϊτσίδη και
Χρήστο Χατζόπουλο, οι οποίοι
σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της
τουρκικής εισβολής, αγωνιζόμενοι για τα
ιδανικά της ελευθερίας και της αλήθειας.
